Στο χωριό μας φυσικά και δεν έρχονταν ψαράς. Όμως τα ψάρια δεν έλειπαν από τη διατροφή μας. Ψάρια κατά κύριο λόγο από τη λίμνη των Ιωαννίνων την Παμβώτιδα (αρχαίο όνομα Παμβῶτις που σημαίνει "αυτή που τρέφει τους πάντες"). Από τα ψάρια της λίμνης ο κυπρίνος ήταν αυτός που μαγειρεύονταν με κρεμμύδια και πατάτες στη γάστρα. Έκανε πεντανόστιμες πατάτες, αλλά ψάρι με πολλά κόκαλα. Απ΄ ότι θυμάμαι ο πατέρας μου έφερνε και άλλο ένα ψάρι από τη λίμνη και θαρρώ πως ήταν ποταμοκέφαλος, ενδημικό ψάρι της Παμβώτιδας. Τα χέλια και τα ζιαμπόχελα και οι τσίμες φυσικά αγοράζονταν επίσης από τη λαϊκή στα ταμπάκικα. Την 25η Μαρτίου όμως τρώγαμε βακαλάο (όπως επίσης και των Βαΐων), τόσο νόστιμος και ας ήταν παστός. Λέγεται πως οι Βάσκοι πρώτοι τον έκαναν παστό και τον ονόμασαν ψάρι του βουνού, αφού το παστό αυτό ψάρι κατάφερνε να φτάνει σε κάθε μέρος, όσο ορεινό και αν είναι.
